Historie

De Prins Bernhard Stichting werd op 22 januari 1946 op initiatief van 40 personen, merendeels officieren der Koninklijke Landmacht, bij notariële akte opgericht als militair steunfonds. Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Bernhard heeft zich toentertijd bereid verklaard het beschermheerschap te aanvaarden en heeft tot aan zijn overlijden op 1 december 2004 een warme en actieve belangstelling getoond voor de activiteiten van de Stichting.

Gedurende de eerste jaren na de bevrijding werd voornamelijk hulpverleend aan leden der voormalige Binnenlandse Strijdkrachten, dienstplichtigen en aan oorlogsvrijwilligers.
Daarna, in de jaren 1948 - 1951, kreeg de Stichting ook vele verzoeken om hulp van uit Indonesië en Nederlands Nieuw-Guinea gerepatrieerde militairen. Later betrof de hulpverlening ook de militairen die in het kader van het optreden door de Verenigde Naties uitgezonden waren geweest naar b.v. Korea, Libanon, Cambodja, het voormalige Joegoslavië of de Perzische Golf en diverse andere gebieden. Voorts waren er aanvragen van in Nederland dienende militairen en van ex-militairen. Gedurende het hele bestaan van de Stichting werd tevens een groot aantal nagelaten betrekkingen geholpen, die voor hun levensonderhoud afhankelijk waren van het inkomen van overleden militairen.

Op 22 november 2008 werd besloten tot een fusie tussen de Prins Bernhard Stichting en de Stichting BNMO-Van Lanschot-fonds, in overeenstemming met de desbetreffende bepalingen van boek 2 van het Burgerlijk Wetboek en de Statuten van elk der betrokken stichtingen. De akte van fusie werd op 11 december 2008 gepasseerd, zodat de fusie met ingang van 12 december 2008 van kracht is geworden.

De activiteiten van het Fonds zijn door de Prins Bernhard Stichting overgenomen en de naam van het Fonds wordt in de correspondentie vermeld.

In de statuten is gewaarborgd, dat de doelgroep van de Stichting BNMO-van Lanschot-fonds, te weten de leden van de BNMO, daarin dezelfde plaats zal innemen als die zij had in de statuten van de Stichting BNMO-van Lanschot-fonds.

Derhalve verleent de Prins Bernhard Stichting sindsdien steun aan veteranen en aan de leden van de Bond van Nederlandse Militaire Oorlogs- en Dienstslachtoffers, alsmede aan hun nagelaten betrekkingen die op het moment van het overlijden van de betrokken (ex-) militair van diens inkomen afhankelijk waren.


Een casus:
Bosnië veteraan 1992/1993. Veteraan wil niet spreken over zijn ervaringen van de uitzending en zag bijvoorbeeld af van zijn WIA-beoordeling om maar niet te laten zien dat het niet goed met hem zou gaan. Hij is in behandeling geweest bij Centrum ’45 als ook bij het Sinaïcentrum, maar zijn psychische klachten zijn alleen maar toegenomen. Zijn leven is een rumoerige aaneenschakeling van dieptepunten en problemen. Er is een ereschuld uitgekeerd, maar zijn inkomsten zijn slechts een MIP van 14% waarop inmiddels beslag ligt. Zijn ouders en broer betalen al jarenlang zijn huur, vaste lasten en voorzien hem in zijn levensonderhoud, naast het gebruik maken van de voedselbank. Veteraan heeft uitgezaaide longkanker en nog een jaar te leven. Een zeer schrijnende case en een voorbeeld van wezenlijk financiële nood, die door zeer teruggetrokken houding en belangeloze ondersteuning door de naaste familie buiten zicht is gebleven. Samen met F 1815 wordt een gift gedaan van in totaal €3.000,- om een tweetal laatste wensen invulling te kunnen geven.